पोळी गुळाची......

संक्रांतीचे वेध लागले की तिळाचे लाडू , वड्या , हलवा , व गुळाच्या पोळ्या डोळ्यासमोर येतात . फेसबुक वरच्या अंगत-पंगत  नावाच्या ग्रुपमध्ये आज सकाळी सकाळी दिसलेली एक पोस्ट. 

विशाखा पर्वते ह्या माझ्या एका मैत्रिणीने नुकत्याच केलेल्या गुळाच्या पोळीचा , तुपासह फोटो घातला आणि तो कडकपणा, ते सुंदर वितळलेल्या  गुळाचे डाग , आणि दिमाखाने मध्ध्यावर आसनस्थ साजूक तूप ,  बघून राहवलं नाही . 

डोळ्यासमोरून जणू कणकेचे  वर्षभराचे  वेळापत्रक हळू हळू सरत गेले , आणि एक कविता झाली

(गुळाच्या पोळीचा फोटो , विशाखा पर्वते यांच्या परवानगीने वापरला आहे.)  

भाद्रपद ते पौष ,
कणिक आणि मैदा मंडळी अगदी झोकात असतात .
मनास येईल तेव्हडा मसाज,
गरम मोहन ,
कधी कातण्याने आकार,
कधी गोल करून तळणे ,
कधी मोदकासारखं भरण्याची सवय सुटत नाही ,
आणि पुरणवगैरे मंडळींची रेलचेल.

नवीन वर्ष आणि संक्रांत येते ,
आणि
आणि ह्याच कणिक-मैदा लोकांना
एकदम आरोग्यदायी जीवनशैली आठवते ..

किसून किसून दमलेला गूळ ,
गरम तेलात फिरून फिरून घाम काढणारा बेसन ,
तडतड उडून तडकणारे
पण शेवटी अगदी पूड होऊन शरण येणारे तीळ,
आणि ह्या सर्वांच्या साठी
कौतुकाने येऊन पडणारी जायफळाची पूड;
सर्वांनी एकत्र येऊन , गुळात एकजीव होऊन ,
घट्ट डब्यात विचारात बसणे .

एरवी गोल होऊन
वक्र पृष्ठभाग गुंडाळून घ्यायची सवय असलेली कणीक,
अचानक दोन चपट्या गोल लाटयात
गुळाला सांभाळते ,
आणि लाटण्याने, हळुवारपणे शिकवून मोठे करते .
अशी हि प्रौढ गुळपोळी ,
जणू तव्या वर गरम परिस्थिती सामना करून
एखाद दोन व्रण दाखवत ,
आणि तरी सुद्धा ताठ कण्याने बाहेरच्या जगात येते.

आयष्यात हि असेच असते .

कधी ओंजारून गोंजारून,
सर्वांना एकत्र करून काम करणे,
आणि कधी
जरा स्वतःला आणि दुसर्याला
चांगली शिस्त लावून,
यशाचा झेंडा रोवणे.

बघा ना .

आपल्याला अजून पटत नाही ,
पण पोळ्यांना कधीच समजलंय .....